Take every breath as an event.

Benim ölümüm, dünyanın kalanı için hiçbir şeyi değiştirmiyordu neticede. Dünya yine, aynı çirkin dünyaydı işte… İnsanlar, yaşıyor, inanıyor, aldanıyor ve hiç acımadan aldatıyorlardı birbirlerini; belki en çok da kendilerini. Ve ölüm, değiştirmiyordu hiçbir şeyi. Biri ölüyor, kalanlar düşünüyor, ardından da geri dönüyorlardı dünyanın mevcut çirkin haline. Yine aldanmaya, aldatmaya ve fark yarattıklarına inanmaya devam ediyorlardı. Hepsi biliyordu aslında, kendilerini oyalayıp zaman geçirmekten başka bir şey yapmadıklarını; ama yine de inanmak istiyorlardı, varlıklarının önemine.

Sevişemeyenlerin atarlandığı o tatlı saatlerdeyiz. Bi de sevişip ruhunun açlığından uyku tutmayanlar var ki, bence sevişemeyenler onlara bakıp hallerine şükretmeli. Ve çünkü yalnız olmak, yanında biri varken yalnız hissetmeye yeğdir.

Once upon a time
I fell in love
Lost myself
And find another one.

I am not bold, just blind.

And then you leave the memories behind.
When you look at the pictures
It seems like it was always fun.
But you know that
in that photos everyone was actually broken deep down inside.
Wounded.
Bleeding.
Crying and yelling at the same time.
They were some kinda wounded birds...
Eagles, wrens...
When you remind that,
you became some kinda phoenix.

And life goes on like this.
like an uncomplete poem.