İnsan, kendisini sevmeyen birinin aşkını kazanmak için ne kadar sabrederse etsin, eli hep boş kalıyordu, hep zarara giriyordu. İnsanı içeri sokuyordu aşk; aşık olanı, kaybeden yapıyordu.

Biliyordu artık; asıl kumar, aşktı. Aşık olmak, kumar masasına oturmaktan farksızdı... Bu durumda, en büyük kumarbaz da kendisiydi; aşık olan, kumarbazın kralıydı!

Benim ölümüm, dünyanın kalanı için hiçbir şeyi değiştirmiyordu neticede. Dünya yine, aynı çirkin dünyaydı işte… İnsanlar, yaşıyor, inanıyor, aldanıyor ve hiç acımadan aldatıyorlardı birbirlerini; belki en çok da kendilerini. Ve ölüm, değiştirmiyordu hiçbir şeyi. Biri ölüyor, kalanlar düşünüyor, ardından da geri dönüyorlardı dünyanın mevcut çirkin haline. Yine aldanmaya, aldatmaya ve fark yarattıklarına inanmaya devam ediyorlardı. Hepsi biliyordu aslında, kendilerini oyalayıp zaman geçirmekten başka bir şey yapmadıklarını; ama yine de inanmak istiyorlardı, varlıklarının önemine.

Once upon a time
I fell in love
Lost myself
And find another one.

Bir avuç rüşvetle, dünyadaki her şeyin sevgisini satın alabilir, sonra da seni sevdiğini düşünerek avunabilirdin.

Sevişemeyenlerin atarlandığı o tatlı saatlerdeyiz. Bi de sevişip ruhunun açlığından uyku tutmayanlar var ki, bence sevişemeyenler onlara bakıp hallerine şükretmeli. Ve çünkü yalnız olmak, yanında biri varken yalnız hissetmeye yeğdir.