H πιο συναρπαστική και ίσως η πιο σημαντική από όλες αυτές τις συνοριακές γραμμές είναι αυτή που χωρίζει αλλά και ταυτόχρονα συνδέει το γελοίο με το υψηλό. Η εκπληκτικά λεπτή γραμμή ανάμεσα στα ιερά και τα βέβηλα, ανάμεσα στην προσευχή και το γέλιο, ανάμεσα σε ένα δισκοπότηρο του Λεονάρντο και μια κονσέρβα σούπα του Γουόρχολ, ανάμεσα στο Καθαρό Φως και το αστείο, παρέχει μια ζώνη εξίσου χαρμόσυνου όσο και αιρετικού: ένας ψίθυρος ψυχικής απελευθέρωσης τόσο έντονα αλλά και παράξενα βαρυσήμαντος, που μπορεί να μας δώσει κάποιο στοιχείο για το μυστήριο της ύπαρξης.