Ex hoc momento pendet aeternitas.
(Από αυτή τη στιμγή κρέμεται η αιωνιότητα,)

Όταν θυμώνουμε με τους άλλους, θυμώνουμε με μια πλευρά του εαυτού μας. Με αυτό που δεν θέλουμε να είμαστε. (Γιάντες)

«Ακόμη δεν λες να το καταλάβεις; Είναι αγάπη, Κρυσταλλία» της είπε, θυμίζοντάς της λόγια που της είχε πει η Μαρίνα κάποτε,σαν σε μια άλλη ζωή. «Μπορεί να μην είναι πάντα τέλεια, αλλά το σημαντικό είναι να τη βιώνεις. Η αγάπη είναι σαν το νερό. Μπορεί να σε ξεδιψάσει στις πιο απελπισμένες σου στιγμές.»
«Μπορεί, όμως, και να σε πνίξει» ψιθύρισε η Κρυσταλλία.
«Μπορεί» συμφώνησε ο Κωνσταντίνος και έφερε τα χέρια της στο στόμα του και τα φίλησε. «Αλλά είναι ένα ρίσκο που είμαι πρόθυμος να πάρω. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ άλλη μια μέρα μακριά σου. Δεν
μπορώ...»

«Εύχομαι να μη σε είχα συναντήσει ποτέ!» του είπε με χαμηλή φωνή. «Έτσι δεν θα υπήρχε λόγος να θέλω να σ’ εντυπωσιάζω. Δεν θα υπήρχε λόγος να σε θέλω. Δεν θα υπήρχε λόγος να κλαίω για σένα μέχρι να με πάρει ο ύπνος, ούτε να πονάω. Δεν θα είχε ραγίσει η καρδιά μου. Δεν θα με πλήγωναν οι ξεχασμένες υποσχέσεις που κάποτε ανταλλάξαμε. Δεν θα χρειαζόταν να υποκρίνομαι πως δεν με νοιάζει. Δεν θα χρειαζόταν ν’ αντέξω όλα όσα μου έχεις κάνει και που με άδειασαν. Δεν θα χρειαζόταν να σ’ αγαπάω.»

Το θέλω, λοιπόν, είναι αυθεντικό θέλω απ' τη στιγμή που εννοεί: θέλω να μου συμβεί πράγματι!

«Θέλω» θα πει πίστη, θα πει επιλέγω σταθερό προσανατολισμό· όλα όσα θα ακολουθήσουν μετά είναι δευτερεύοντα, το αστέρι του Βορρά δε θα αλλάξει θέση στο ψυχικό ουρανό μας. Τίποτε άλλο δεν έχει πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Το διαισθανόμαστε κάθε τόσο, o Θεός συχνά αργεί να ανταποκριθεί στις προσευχές για να μας αφήσει να βεβαιωθούμε πως όντως θέλουμε εκείνο για το οποίο σπαρακτικά και με δάκρυα στα μάτια τώρα Τον ικετεύουμε.