The history of Chechnya is one of imperialism gone terribly wrong. In the 13th and 14th centuries, Chechens were among the few peoples to fend off Mongol conquerors, but at a terrible cost. Turks, Persians, and Russians sought to seize Chechnya, and it was finally absorbed into the Russian Empire in 1859.

Celebrating historic triumphs is a favorite pastime for many Turks. Tales of how Turkic peoples emerged from Central Asia, crossed the steppes to Anatolia, established the Ottoman Empire and ruled for centuries over large swaths of Europe and Asia are the subject of countless legends, poems and books.

Other places are also generators of far-flung violence beyond their own borders - Pakistan and Saudi Arabia are obvious examples - but none has as long a history of war, resistance, and terror as Chechnya.

A few of the world's most famous non-American novelists have large followings in the United States, among them Gabriel Garcia Marquez and Guenter Grass, who were both popular even before winning the Nobel.

Turks have long admired the sultan, Mehmet II, for his military triumphs, especially his capture of Constantinople, now known as Istanbul, in 1453.

Eski toplumumuzun insanı ölüm olayına, onu geciktirip kaçarak değil, sıcak bir dostlukla kucaklayıp yanına alarak direnir. Niçin her biri bir üslup harikası olan eski mezar taşları dışarıdaki hayatla bir bütünlük içindedir? "Hüve'l baki-Kalıcı olan sadece O'dur (Allah'tır)... Ruhuna fatiha"...İki arşınlık mezarın üstünde mermerin ve ölümün soğukluğunu unutturacak sıcaklıkta bir hüsn-i hatla kazılmış Fatiha ve taş üzerinde ölenin sınıfı ve mesleğiyle ilgili bir alamet ve bir serpuş, bir kavuk. Bu bir esnaf olabilir, bir Kadiri dervişi veya şeyhi olabilir. Mezar taşlarının içinde öyle iddialısı, anıtsal olanı da yoktur. O gösteriş, zamanımızın Türklerine hastır. Ölüm, tevazu ve olağanlıkla benimsemiştir. Bazen mizahın sıcaklığı da üste gelir: "Kadın dırdırından vefat eden falanca efendi" gibi bir ibareye Eyüp'te rastlarsınız.