Kafamda akıl namına ne kalmışsa onu kullanarak bedenimi tuzağa düşürmem gerekiyordu, yoksa beni elli yıl boyunca o ahmak kafesinde hiçbir anlamı olmayan bir yaşama mahkûm edecekti.

Hastanenin arazisi yeni yağmış karla örtülüydü -bu bir Noel serpintisi değil, ocak ayının adam boyu karıydı, okulları, iş yerlerini, kiliseleri kapattırıp bir gün boyunca ya da daha uzun süreyle not ve randevu defterlerinin, masa takvimlerinin üstünde bomboş, tertemiz bir sayfa bırakan türden bir kar.

Pazar - doktorların cenneti! Doktorlar özel kulüplerde, doktorlar deniz kıyısında, doktorlar metresleriyle birlikte, doktorlar karılarıyla birlikte, doktorlar kilisede, doktorlar yatlarında, doktorlar her yerde, kesinlikle doktor değil, bugün yalnızca insan.

Durumun ne kadar umutsuzsa, seni o kadar uzağa saklamaya çalışırlar.

Kendimi bu güneşte, bir melek kadar ince ve uçucu bir hale gelene dek bir bıçak gibi bilemek istedim.

Hasta insanları şımartmamak lazım, şımartılmak onlara kötü gelir, kendilerine gelmeleri için biraz tokatlamak gerekir.