In 'Tree of Life,' the cinematography records a small story, a celebration of the courage of everyday life. But it does it so up close and so effortlessly that it has the effect of elevating the intimacy of the story to a grand scale.

The twins were loitering over their cereal, and Mrs. Walpole, with one eye on the clock and the other on the kitchen window past which the school bus would come in a matter of minutes, felt the unreasonable irritation that comes with being late on a school morning, the wading-through-molasses feeling of trying to hurry children.

Most of the tree of life is effectively arranged.

Για μας όμως, που έχουμε γεννηθεί σε μέρες επαναστάσεων και καταιγίδων, όπου έχουν γίνει θρύψαλα όλα τα πιστεύω - για μας που το πολύ πολύ μεγαλώσαμε μ' αυτήν την αόριστη πίστη που αρκείται σε ορισμένους εξωτερικούς τύπους και που η αδιάφορη προσχώρηση σ' αυτήν είναι ίσως περισσότερο ένοχη απ' την ασέβεια και την αίρεση, - είναι πολύ δύσκολο, όταν αισθανόμαστε την ανάγκη της, να ανοικοδομήσουμε το μυστηριακό οικοδόμημα που οι αθώοι και οι απλοί έχουν βαθιά χαραγμένη τη μορφή του στις καρδιές τους. "Το δέντρο της γνώσεως δεν είναι το δέντρο της ζωής!" Παρ' όλ' αυτά, μπορούμε άραγε ν' αποβάλουμε από το πνεύμα μας ό,τι καλό ή ολέθριο έχουν ενσταλλάξει σ' αυτό τόσες ευφυείς γενεές; Η άγνοια δεν διδάσκεται.

It's a wonderful thought that everyday has something to celebrate.

In everyday life there is always manana. There is no urgency.