I have seen so many lands vanish in my wake, torn down like stage sets. What survives of them? An image as fleeting as a dream: whatever beauties I discovered, I already knew by heart.

Even as it clouds our corporeal vision, intoxication clarifies our spiritual vision. The mind, set free from the heavy bondage of the body, flees away like a prisoner whose guard has fallen asleep, leaving the keys at the prison gate.

Sleep occupies a third of our life. It is the consolation to the woes of our days or the woe of their pleasures; but I have never found that sleep was a rest. After a swoon of a few minutes a new life begins, freed from conditions of time and space, and doubtless like the life which awaits us after death. Who knows whether there does not exist a link between these two existences, and whether it is not possible for the soul now to bind them together?

Childhood memories surge back more vividly midway through life – like some palimpsest whose original text suddenly reappears after the manuscript has been chemically treated.

I am the other.

Για μας όμως, που έχουμε γεννηθεί σε μέρες επαναστάσεων και καταιγίδων, όπου έχουν γίνει θρύψαλα όλα τα πιστεύω - για μας που το πολύ πολύ μεγαλώσαμε μ' αυτήν την αόριστη πίστη που αρκείται σε ορισμένους εξωτερικούς τύπους και που η αδιάφορη προσχώρηση σ' αυτήν είναι ίσως περισσότερο ένοχη απ' την ασέβεια και την αίρεση, - είναι πολύ δύσκολο, όταν αισθανόμαστε την ανάγκη της, να ανοικοδομήσουμε το μυστηριακό οικοδόμημα που οι αθώοι και οι απλοί έχουν βαθιά χαραγμένη τη μορφή του στις καρδιές τους. "Το δέντρο της γνώσεως δεν είναι το δέντρο της ζωής!" Παρ' όλ' αυτά, μπορούμε άραγε ν' αποβάλουμε από το πνεύμα μας ό,τι καλό ή ολέθριο έχουν ενσταλλάξει σ' αυτό τόσες ευφυείς γενεές; Η άγνοια δεν διδάσκεται.