I have no news
of my coming
or passing away--
the whole thing
happened quicker
than a breath;
ask no questions
of the moth.

Mystics are not themselves. They do not exist
in selves. They move as they are moved,
talk as words come, see with sight
that enters their eyes. I met a woman
once and asked her where love had led her.
Fool, there's no destination to arrive at.
Loved one and lover and love are infinite.

Heart’s blood and bitter pain belong to love,
And tales of problems no one can remove;
Cupbearer, fill the bowl with blood, not wine -
And if you lack the heart’s rich blood take mine.
Love thrives on inextinguishable pain,
Which tears the soul, then knits the threads again.
A mote of love exceeds all bounds; it gives
The vital essence to whatever lives.
But where love thrives, there pain is always found;
Angels alone escape this weary round -
They love without that savage agony
Which is reserved for vexed humanity.

How arrogant you are
To think your wretched Self so singular!
The disappointments of this world will die
In less time than the blinking of an eye,
And as the earth must pass, pass by the earth
Don't even glance at it, know what it's worth;
What empty foolishness it is to care
For what must one day be dispersed to air!

It happens all the time in heaven,
And some day

It will begin to happen
Again on earth -

That men and women who are married,
And men and men who are
Lovers,

And women and women
Who give each other
Light,

Often will get down on their knees

And while so tenderly
Holding their lover's hand,

With tears in their eyes,
Will sincerely speak, saying,

My dear,
How can I be more loving to you;

How can I be more kind?

من دختری را می‌شناسم که دلش می‌خواست با یک فلفل دلمه‌ای ازدواج کند، با یکی از آن سبزهای خیلی درخشانش که وقتی انگشتت را به پوستش می کشی از فرط تردی و تمیزی قرچ می کند. این دختر کتاب خیلی داشت، هنوز هم خیلی دارد. یک بار به‌اش گفتم:«همه پولهایت را در همه دوره های زندگیت داده ای بالای کتاب، آره؟» و او با سر تایید کرد و گفت شاید روزی با یک فلفل دلمه ای ازدواج کند. وقتی این جمله را می‌گفت نخندید و هیچ چیز در ظاهر یا نگاهش تغییر نکرد. حتی به نظر نمی‌آمد احساسش این باشد که دارد جمله عجیب یا بی‌ربطی می‌گوید و من در یک لحظه کشف کردم که همه اینها به خاطر کتابهاست؛ این که دوست من آدم تنهایی است به خاطر کتابهاست؛ این که آدم خوشحالی نیست به خاطر کتابهاست و این که آدم عجیبی است که فکر می‌کند می‌تواند با یک فلفل دلمه‌ای ازدواج کند هم به خاطر کتابهاست. به نظرم کتاب‌ها سازنده و نابود کننده‌اند، خطرناک و ضروری‌اند، دشمن و دوستند. به نظرم کتابها از آن چیزهایی هستند که زندگی آدم ها به قبل و بعد از آنها تقسیم می‌شود؛ مثل ازدواجند، خطرناک و ضروری. نمی‌شود کسی را به آن توصیه کرد و نمی‌شود کسی را از آن نهی کرد. زندگی با وجود آن‌ها سخت و بدون آنها ساده، اما بی بو و خاصیت است...