I am not worthy of my suffering. A great sentence. It suggests not only that suffering is the basis of the self, its sole indubitable ontological proof, but also that it is the one feeling most worthy of respect; the value of all values.

ქვეყნისათვის სიცოცხლის გაწირვა: ყველა ერმა იცის ამ შესაწირავის ფასი. ჩეხების მტრებმაც, გერმანიამაც და რუსეთმაც, იციან, რა არის ეს, მაგრამ ისინი ხომ დიდი ერები არიან, ამიტომ მათი პატრიოტიზმიც გასხვავებულია: მათ თავბრუ ესხმით თავიანთი დიდებისაგან, თავიანთი მნიშვნელობისაგან, თავიანთი საკაცობრიო მისიისაგან. ჩეხებს ყოველთვის უყვარდათ სამშობლო არა იმიტომ, რომ იგი სახელგანთქმული და დიდებული იყო, არამედ იმიტომ, რომ იგი უცნობი იყო; არა იმიტომ, რომ დიდი იყო, არამედ იმიტომ, რომ პატარა იყო და თანაც მუდმივად საფრთხე ემუქრებოდა. მათი პატრიოტიზმი ქვეყნის მიმართ უზომო თანაგრძნობაა.

Yes, the essence of every love is a child, and it makes no difference at all whether it has ever actually been conceived or born. In the algebra of love a child is the symbol of the magical sum of two beings.

There are metaphysical problems, problems of human existence, that philosophy has never known how to grasp in all their concreteness and that only the novel can seize.

He looks at houses, chateaus, forests, and thinks about the countless generations who used to see those things and who are gone now; and he understands that everything he is seeing is oblivion; pure oblivion, the oblivion whose absolute state will soon be achieved, the moment he himself is gone. And again I think about the obvious idea (that astoundingly obvious idea) that everything that exists (nation, thought, music) can also not exist.

Only a literary work that reveals an unknown fragment of human existence has a reason for being.