ای مرگ تو نوشداروی ماتمزدگی و نا امیدی می باشی تو پرتو درخشانی اما تاریکت میپندارند

اگر ما از حماقت مردم استفاده می‌کنیم، گناه از ما نیست، چشم‌شان کور شود و دنده‌شان نرم، اگر شعور دارند بزنند و پدرمان را در بیاورند ولی حالا که قلدر پرستند پس فضولی موقوف، بیخود قیافه حق به جانب به خود نگیرند.

The sun, like a golden knife, was steadily paring away the edge of the shade beside the walls.The streets were enclosed between old, whitewashed walls. Everywhere were peace and stillness, as though all the elements were obeying the sacred law of calm and silence imposed by the blazing heat. It seemed as though mystery was everywhere and my lungs hardly dared to inhale the air.