Τότε, εκείνο το τετÏάμηνο του πεÏÏ€Î±Ï„Î·Ï„Î¿Ï Ï€Îνθους, διδάχτηκε τα δÏο βασικά μυστικά της συναναστÏοφής. Το Ï€Ïώτο ήταν ότι αυτός που μιλάει Îχει ξαναμιλήσει, κι αυτός που δεν μιλάει δεν Îχει ξαναμιλήσει, αλλά δεν αποκλείεται κάποια στιγμή ν' αÏχίσει πάλι να μιλάει, ώστε κάποτε να ξαναμιλήσει - εξάλλου υπάÏχει καιÏός για όλους και για κανÎναν. Το δεÏτεÏο ήταν ότι αυτός που μιλάει, που γεμίζει τον χώÏο μιας συνάθÏοισης με λόγια, που Ï„ÏÎμει τη σιωπή, που τη θεωÏεί Îνα βήμα μετά την αγÎνεια κι Îνα βήμα Ï€Ïιν από τη βλασφημία, Îχει μυστικά, μυστικά που τα σκεπάζει με λόγια, όπως η γάτα τα κόπÏανά της με χώμα· κι ότι εκείνος που σωπαίνει συχνά σωπαίνει λαλίστατος, Î±Ï†Î¿Ï Î¾ÎµÎ»Î±Ïυγγιάζεται να φωνάζει Ï€Ïος όλες τις κατευθÏνσεις, σαν τον χαμÎνο στην ÎÏημο, ακοÏστε τη σιωπή μου, είμαι σιωπηλός σαν την Ï€ÎÏ„Ïα.
— Michel Fais
griefliessilence